- فیلم هفته: CANIBA -

- فیلم هفته: CANIBA -
از Verena Paravel و Lucien Castaing-Taylor ، لویاتان خاطره انگیز را به یاد می آوریم ، یک غوطه وری غافلگیر کننده در یک دستگاه ماهیگیر ، در سواحل شرقی ایالات متحده. آنها با کانیبا ، عکاسی غیرممکن از ایسی ساگاوا ، ژاپنی را که در سال 1981 زنی جوان را در پاریس کشته و خورده است ، امتحان می کنند. آنها وفادار به تحقیقات حسی خود ، یک مستند قابل توجه و خسته کننده می سازند. با برنده شدن از آخرین جشنواره فیلم ونیز با جایزه ویژه هیئت داوران ، این فیلم روز چهارشنبه با محرومیت از افراد زیر سال اکران می شود.
 
در سال 1981 ، ایسی ساگاوا ، دانشجوی ژاپنی در پاریس ، بدن یکی از همرزمان سوربن خود ، رنه هارتولت را بلعید. وی که غیر مسئولانه اعلام شده بود ، دو سال بعد به ژاپن تحویل داده شد. او از آن زمان آزادانه زندگی کرده است ، از بدنامی شوم خود لذت می برد و در فیلم های اروتیک صورتی بازی می کند. او که اکنون در اثر سکته مغزی مریض و ضعیف شده است ، در نزدیکی برادرش ، جون ساگاوا ، که از او مراقبت می کند ، زندگی می کند. ورنا پاراول و لوسین کاستینگ-تیلور از این دو مرد تنگ در یک آپارتمان کوچک فیلمبرداری کردند. مشکل ناشی از این جنایت و میل ذاتی اکراه ایسی ساگاوا بدون پاسخ باقی مانده است. این نقطه قوت این فیلم ، چهره به چهره منفرد است که نه با توضیح و نه با هرگونه فاصله گرفتن ، جنون وحشتناک این مرد را خنثی می کند.
 
ایسی ساگاوا که از نزدیک فیلمبرداری شده است ، خود را به سختی بیان می کند. صدای فراتر از قبر ، بینهایت مدت طولانی بین هر قطعه جمله. جملات کاملاً سخت برای شنیدن. باورنکردنی اینجا ، هذیان این مرد ، گوشت را بر روی پوست آسیب دیده ، ماده فیلم گرفت. صحبت کردن ، پاسخ دادن به برادرش ، او غذا می خورد ، آب می نوشد. موضوع پوست ، دهان ، جویدن ، دندانهای خرد شده ، گلو بلعیده می شود. چیزی مبهم و مبهم در خط افق چهره ای پر از سوالات غیرقابل توصیف حرکت می کند. پشت آن برادر فازی است. او گوش می دهد ، نظر می دهد. در یک زمان نوبت به صحبت او می رسد ، تا خواسته های خاص خود را نیز بیان کند. روی بازوی او ، اندام جنسی ، به دنبال "درد کامل" است. و به آنها نشان دهد. قابل درک است که دو فیلمساز که مدتها آرزوی "اقتباس کردن" De Humanis Corporis Fabrica توسط Versalius ، اولین دائرlopالمعارف آناتومیک را داشتند ، این فیلم را به عنوان یک برخورد ارگانیک تصور می کردند ، شروع از بدن و بازگشت به بدن. "منظره ای مه آلود از گوشت" ، این کلمات آنها برای برانگیختن چهره این موضوع است که گاهی فراتر از قاب است. گویی که به دیدن پوست می روند ، دوربین آنها از برادر به برادر دیگر عبور می کند ، از شبکه به تاری ، فاصله های اضافی ، محو می شود به سیاه ، شهادت یکی و تفسیر دیگری ، معابر بین ظاهر و ناپدید شدن.

 
به این صمیمیت امتحان شده ، تصاویر دیگری نیز پیوسته اند که نباید انتظار نجات از آنها را داشته باشیم ، آنها نه چیزی را کم و نه روشن می کنند. جون ساگاوا ، چند سال بعد از جنایت ، مانگای توهمی را که توسط برادرش ترسیم شده کشف می کند. کاملاً صریح ، به رویدادهایی که قبلاً با کلمات بازگو شده اند ، می افزاید ، نمایشی ترسیم شده از آنچه شخص تصور می کند غیرقابل بازنمایی است. برادر را رد می کند و می گوید: "این اشتباه است که این در نظر جهانیان وجود دارد." آثار پیوند برادرانه: اسباب بازی های نرم ای که ایسی ساگاوا با آنها احاطه شده است ، یک سگ کوچک یا "مسیو کرچک" که برادر کوچکترش هنگام بازگشت از فرانسه "برای دلجویی از او" پیشنهاد داد. در پس زمینه هذیان خود ، این بقایای بسیار نهفته دوران کودکی (هر دو دیزنی را دوست دارند) نسبتاً دلهره آور هستند. تغییر به تصاویر از دوران کودکی آنها ، که در ابتدا به صورت سیاه و سفید بایگانی شده بود ، باعث تغییر فیلم می شود. دو پسر کوچک فیوزین در باغ ، در یک چرخ و فلک ، روی تاب بازی می رقصند. این تصاویر به ظاهر بی گناه که به تصاویر قبلی پیوند خورده اند ، کدورت نسبتاً هیولایی به خود می گیرند. این خاطرات حتی فرشته ای هستند ، اما جبران ناپذیر توسط آینده درگیر نیستند و دیدن این تصاویر که جلوی چشمان ما تبدیل می شوند ، از وضوح به غیر قابل توضیح ، دلخراش است.
 
همزمان با این تصاویر اتفاقی برای ما می افتد و تجربه کردن این فیلم غیر از حالت تصادف سخت است. با توجه به اینکه هذیان گویی همیشه یک فاجعه است ، ما باید در اینجا موفقیت فیلم را در غیرقابل فهم بودن حال درک کنیم. کارگردانان با گشودن به روی دیگران ، هر چقدر نفرت انگیز باشند ، آنچه را که تصور نمی کردیم قابل اشتراک باشد ، با این فیلم به اشتراک می گذارند ، تجربه ای چنان ناراحت کننده است که پس از مدتها ، پسران کوچک را به سایه تبدیل می کند. نفرین شده آواره شده توسط این تصاویر ، ما در میان این شبح ها راه می رویم ، روی رشته ای که بین احساس و آنچه قابل تصور است کشیده شده است.